Þyrill að störfum
Ég fann þetta á netinu
Ég var að labba um í matvörubúð þegar ég sá afgreiðslukonu gefa litlum stráki peninginn sinn til baka, drengurinn gat ekki hafa verið meira en 5 eða 6 ára. Afgreiðslukonan sagði: "Fyrirgefðu, en þú átt ekki nóg til að kaupa dúkkuna.''Litli strákurinn snéri sér að eldri konu við hliðina á honum og sagði,''amma, ertu viss um að ég hafi ekki nógu mikla peninga?''Hún svaraði'...'Þú veist að þú átt ekk......i nóg til að kaupa dúkkuna elskan mín.''Svo bað hún hann um að bíða í 5 mínútur á meðan hún skoðaði sig um. Litli strákurinn hélt ennþá á dúkkunni í hendinni. Loks gekk ég til hans og spurði hann hverjum hann ætlaði að gefa dúkkuna. "Þetta er dúkkan sem systir mín elskaði mest og langaði svo mikið í fyrir jólin. Hún var viss um að jólasveinninn myndi gefa sér hana. " Ég sagði honum að kannski myndi jólasveinninn gefa henni hana eftir allt, og að hann ætti ekki að hafa áhyggjur. En hann sagði við mig sorgmæddur. "Nei jólasveinninn getur ekki gefið henni dúkkuna þar sem hún er núna. Ég verð að gefa mömmu dúkkuna svo að hún geti gefið systur minni hana þegar hún fer þangað ". Augun hans voru svo sorgmædd meðan hann sagði þetta, "Systir mín er farin til þess að vera með Guði. Pabbi segir að mamma sé að fara til Guðs mjög fljótlega, og ég hélt að hún gæti farið með dúkkuna fyrir mig og gefið systur minni.''Hjarta mitt hætti næstum að slá. Litli strákurinn leit upp til mín og sagði "Ég sagði pabba að segja mömmu að fara ekki strax. Ég sagði honum að biðja hana um að bíða þangað til að ég kæmi heim úr búðinni. " Svo sýndi hann mér fallega mynd af sjálfum sér. Hann var hlægjandi. Hann sagði við mig 'Ég vil líka að mamma taki þessa mynd með sér svo að hún gleymi mér aldrei. " "Ég elska mömmu mína og ég vildi óska að hún þyrfti ekki að fara, en pabbi segir að hún verði að fara til að vera hjá litlu systur minni." Svo leit hann aftur á dúkkuna sorgmæddum augum. Ég teygði mig hljóðlega í veskið mitt og sagði við strákinn. "Eigum við ekki að athuga aftur í vasann hvort þú átt nóg af peningum fyrir dúkkunni!''allt í lagi" sagði hann, "ég vona að ég eigi nóg." Ég bætti smá af mínum peningum við án þess að hann tæki eftir því og við byrjuðum að telja. Það var nógur peningur fyrir dúkkunni, og meira að segja smá afgangur. Litli strákurinn sagði "Takk Guð fyrir að gefa mér nógan pening!" Svo leit hann á mig og sagði, "ég bað Guð í gærkvöldi áður en ég fór að sofa um að passa að ég ætti nóg til að kaupa dúkkuna svo að mamma gæti gefið systur minni hana. Hann heyrði til mín!'' ''Mig langaði líka að eiga nógan pening til að kaupa hvíta rós handa mömmu, en ég þorði ekki að biðja Guð um of mikið. En hann gaf mér nóg til að kaupa dúkkuna og hvíta rós.'''Mamma mín elskar hvítar rósir ". Nokkrum mínútum seinna kom gamla konan og strákurinn fór með henni. Ég kláraði að versla með allt öðru hugarástandi en þegar ég byrjaði. Ég gat ekki fengið litla strákinn út úr huga mínum. Svo mundi ég eftir frétt í blaðinu fyrir tveimur dögum, þar sem þess var getið að drukkinn maður í vörubíl, hafði klesst á bíl sem ung kona og lítil stelpa voru í. Litla stelpan dó samstundis og móðirin var í dái. Fjölskyldan varð að ákveða hvort að slökkva ætti á öndunarvélinni af því að unga konan myndi ekki geta vaknað úr dáinu. Var þetta fjölskylda litla stráksins? Tveimur dögum eftir að ég hitti litla strákinn las ég í blaðinu að unga konan hafi dáið. Ég gat ekki hamið mig og keypti búnt af hvítum rósum og fór í kistulagningu hennar þar semfólk gat séð hana í síðasta skipti áður en hún yrði jörðuð. Hún var þarna í kjól, haldandi á fallegri hvítri rós í hendinni og með myndina af litla stráknum og dúkkuna á brjóstinu. Augu mín fylltust af tárum og mér fannst líf mitt hafa breyst til eilífðar. Ástin sem þessi litli strákur hafði borið til mömmu sinnar og systur, er enn þann dag í dag, erfitt að ímynda sér, og á broti úr sekúndu, hrifsar drukkinn ökumaður þetta allt frá honum
Molinn kveður
